25 maj 2015

[38] Pamiętnik 18.05 - 25.05



Kategoria: FanFiction | Pamiętniki Wampirów

Rozdział: 5
Caroline oniemiała. Rozdziawiła usta i zamrugała sprawdzając czy, aby wzrok ją nie myli. Na środku salonu na wielkiej sofie siedział wysoki mężczyzna.
-Piosenka z Krainy Lodu?- spytał Klaus z lekkim rozbawieniem.
Jego ciemne oczy błądziły po odkrytych ramionach dziewczyny. Od razu poprawiła skórzaną kurtkę zakrywając ciało.
-Co tu robisz?- warknęła.
-Przyszedłem sprawdzić jak się czujesz-odparł wstając.
Zrobił kilka kroków w jej stronę, a ona cofnęła się wpadając na żółtą ścianę.
-Czuję się bardzo dobrze, więc możesz iść.
-Myślałem, że cieplej mnie przyjmiesz.
-Myliłeś się- odpowiedziała i zmierzyła go uważnym spojrzeniem.-Wyjdź stąd. Nic tu po tobie-dodała. Pierwotny uśmiechnął się zawadiacko podchodząc jeszcze bliżej.
-Słyszałem, że wasz kolega zaginął.
-Nie twoja sprawa-wycedziła przez zaciśnięte zęby.-Chyba, że…- ciągnęła. -Chyba, że to ty za tym stoisz. Uprowadziłeś go.

Kategoria: FanFiction | Zmierzch

Rozdział: 218- 224
Renesmee…
Ta istota nie dawała mu spokoju, dręcząc go przez cały ten czas. Bronił się przed prawdą, ale niezależnie od tego, co mu powiedziała, nie potrafił się od niej odciąć. Kłamała czy nie… To już nie miało znaczenia. Całe jego ciało rwało się do niej, a konieczność obycia się bez jej obecności i dotyku była prawdziwą udręką, której w żaden sposób nie potrafił znieść. Chciało mu się krzyczeć z frustracji, nie potrafiąc znaleźć odpowiedzi na to najistotniejsze pytanie – wytłumaczyć sobie, dlaczego tak się czuł i dlaczego już nie potrafił odciąć się od wspomnienia Nessie – ale w gruncie rzeczy przecież doskonale znał odpowiedź – z tym, że również jej nie potrafił tak po prostu przyjąć do wiadomości, chociaż rozwiązanie wydawało się aż nazbyt proste.
Miłość. Zawsze miłość, ale…
A potem wyczuł, że Ona go potrzebuje i wszystko inne przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. 
Kategoria: FanFiction | Zmierzch

Rozdział: 1
 – Sądzę, że kolejny raz marnujemy czas na bzdury – odpowiada, nawet nie próbując udawać, że udało nam się poprawić mu humor. – To po pierwsze. A jeśli już zapomnieliście, to nie jestem w stanie odnaleźć ani Rosy, ani Fiony. To tak a’propos tego, dlaczego nie zaczęliśmy od szukania ich.
– Wiem o tym – reflektuje się natychmiast Felix. – Ale przecież nie mogły rozpłynąć się w powietrzu. Nie raz musieliśmy szukać osób, których nigdy nawet nie widzieliśmy na oczy – zauważa, a ja na potwierdzenie jego słów, unoszę rękę ku górze, zupełnie jakbym była w szkole i zgłaszała się do odpowiedzi.
– Tak jak mnie – uzupełniam.
To go nie przekonuje. Widzę to po rozdrażnionym spojrzeniu i tym, jak zaciska usta.
– Tak. Po trzech miesiącach. – Demetri potrząsa głową. – A ja nie zamierzam zostawić Nessie nawet na godzinę, a co dopiero na całe dni.
– Ale…
Rzuca mi lodowate spojrzenie, więc natychmiast milknę.
– Skończyłem już – oznajmia.
Zaraz po tym zbiega po schodach i wkrótce znika nam z oczu, zostawiając mnie samą ze milczącym, zdezorientowanym Felixem.
Kategoria: FanFiction | Zmierzch

Rozdział:37
A potem – bardzo niepewnie i nieporadnie – odwzajemniła pocałunek, nawet nie zastanawiając się nad tym, co i dlaczego robi. Wyczuła dezorientację Carlosa, jednak wampir prawie natychmiast wziął się w garść, bardziej stanowczo przygarniając ją do siebie. Jego dłonie jak na zawołanie wylądowały na jej biodrach, a ruchy stały się bardziej zdecydowane, kiedy uznał jej reakcję za przyzwolenie. Alyssa jęknęła cicho, nie tyle ze strachu, co fascynacji, równie zaniepokojona, co i podekscytowana tym, co działo się pomiędzy nimi, a zwłaszcza reakcją swojego ciała na bliskość i dotyk kogoś, kto od samego początku ją zwodził, wzbudzając w niej pragnienia i emocje, których w żaden sposób nie potrafiła zrozumieć.
Co ja robię? Co ja…?, tłukło jej się w głowie, ale to w gruncie rzeczy nie miało znaczenia. Nie mogła się zresztą pozbyć wrażenia, że sam Carlos nie planował tego, co właśnie się działo, a tym bardziej nie spodziewał się, że ona…
Nie miała szansy nawet dokończyć myśli. Carlos nagle zesztywniał, po czym stanowczym ruchem odsunął ją od siebie, zdyszany i wyraźnie niezadowolony.
Nim zdążyła zapytać go, co się stało, rozdzwonił się ten cholerny telefon.
Kategoria: FanFiction | Zmierzch

Rozdział: 50 
Wtedy to poczuła. Aż zachłysnęła się powietrzem, nagle chwytając za serce i zginając wpół, tak oszołomiona, jakby ktoś uderzył ją czymś ciężkim po głowie, a później – ot tak, dla lepszego efektu – dodatkowo kopnął prosto w żołądek. Na ułamek sekundy pociemniało jej przed oczami, chociaż niemożliwym wydawało się to, żeby jako wampirzyca mogła doświadczyć czegoś podobnego. Miała wrażenie, że za moment rozpadnie się na kawałeczki, a przejmujący ból, który nagle poczuła, całkowicie wytrącił ją z równowagi, po stokroć gorszy od cierpienia, którego doświadczyła kiedykolwiek wcześniej – i to łącznie z dniami, które spędziła na zwijaniu się z bólu, podczas przemiany w wampirzycę.
Poczuła, że upada, ale prawie nie zarejestrowała momentu, w którym ciężko osunęła się na kolana. Ból minął równie nagle, co się pojawił, ale i to działo się jakby poza nią, zaś samo cierpienie pozostawiając za sobą nieopisaną wręcz pustkę, która…
– Mary? Mary, co się dzieje? – usłyszała czyjś podenerwowany głos, ale nie była nawet pewna, kto do niej mówił, to zresztą nie miało znaczenia.
Coś złego…
Wydarzyło się coś bardzo złego, a ona nie miała pojęcia co.

Kategoria: FanFiction | Zmierzch

Rozdział: V Wielki Bal
Zamarłem, nie mogąc wydusić z siebie żadnego słowa. Poczułem się, jakbym umierał w środku, jakbym usychał. Ból powoli mnie paraliżował, ciało wpadało w odretwienie. Nawet nie wiedziałem, kiedy opadłem na krzesło. To się po prostu stało. Otoczyły mnie czyjeś ręce, a kolejne spoczęły na moich ramionach. Zakryłem twarz dłońmi, odgradzając się od ich współczujących spojrzeń. W moim świecie było teraz ciemno i zimno. I pusto. Bardzo pusto. Czas dla mnie stanął, a wszystko wokół przestało istnieć. Miałem ochotę wyjść z domu i, mknąc przed siebie, krzyczeć z bezsilności. Potem przyszło niedowierzanie. Nie dopuszczałem do siebie tego, co przeczytałem. Nie chciałem, nie mogłem, nie potrafiłem. To przecież nie mogła być prawda, powtarzałem w duchu niczym modlitwę. Jednak z kazdą sekunda uderzało to we mnie mocniej, rozdzierając mnie na kawałki. Zacisnąłem mocno powieki, po czym powoli otworzyłem oczy, błagając w duchu, aby to wszystko okazało się tylko moim chorym wymysłem. Niestety, pustka trwała nadal.
Kategoria: FanFiction | Pamiętniki Wampirów

Rozdział: I
Stefan Salvatore uchylił powieki i rozejrzał się uważnie po swojej sypialni. Ku jego zaskoczeniu nigdzie nie widział Eleny. Na początku pomyślał, że może po prostu zeszła na dół, albo poszła do łazienki, ale potem przypomniał sobie, że od wczorajszego wieczora mieszka z nim jego starszy brat. Obecność Damona zwykle oznaczała problemy, wiec od razu podniósł się z łóżka i pozbierał swoje rzeczy, aby jak najszybciej odnaleźć swoją ukochaną. Zszedł po schodach, rozejrzał się po salonie i holu, a na sam koniec zajrzał do hałaśliwej kuchni. Widok jaki tam zastał był dla niego ogromnym zdumieniem. Okna w kuchni zostały odsłonięte i otworzone, kurz starty, a Elena i Damon zajmowali się gotowaniem stojąc ramię w ramię przy jednym blacie. Nastolatka szturchnęła swojego towarzysza łokciem w żebra głośno się śmiejąc, a kiedy zauważyła swojego chłopaka w drzwiach od razu spoważniała.
- Stefan- rzuciła nieco zakłopotana, po czym rozejrzała się niepewnie po kuchni.- Chyba nie masz nic przeciwko, że posprzątaliśmy twoją kuchnię?- zapytała, a młodszy Salvatore leniwie przesunął wzrokiem po odświeżonym wnętrzu zastanawiając się nad sytuacją, której jest świadkiem.
- Już dawno powinieneś tutaj posprzątać- zauważył Damon wrzucając warzywa na patelnię. Wyglądał tak zwyczajnie, że aż wzbudzał w swoim krewniaku coś na rodzaj podejrzliwości. Spokojny i pokorny Damon, dla Stefana oznaczał nadchodząca burzę, na którą niekoniecznie był gotów.
- Wszystko gra?- zapytała Elena zaniepokojona milczącym Stefanem.
- Tak, wszystko w porządku- odpowiedział po czym posłał jej słaby uśmiech.
- Dołączysz się?- zapytała nastolatka, a Stefan skinął delikatnie głową i zabierając z szuflady nóż, a z blatu kolejną deskę stanął pomiędzy nią, a swoim bratem zastanawiając się kiedy ostatni raz przebywał z Damonem w jednym pomieszczeniu dłużej niż trzy minuty i to w dodatku stojąc tak blisko siebie. Obawiał się, że Elena będzie musiała być świadkiem ich kolejnej braterskiej sprzeczki, czego jej nie życzył.



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz